Op 12 juni 2021 is het zover. 40 jaar geleden behaalde ik mijn diploma en mocht ik mij fysiotherapeut noemen. Alle clichés, waarvan ik op voorhand dacht wat een flauwekul, blijken toch te berusten op ervaringsfeiten zoals iedereen die kent. De tijd is inderdaad voorbijgevlogen. Ik kan me de eerste stappen in het beroep als fysiotherapeut nog herinneren als de dag van gisteren. Nu moet ik gaan nadenken over het leven na mijn beroepsleven dat binnen enkele jaren, met rasse schreden, dichterbij komt. Dat is overigens een heel raar gevoel.
Lange tijd heb ik nagedacht over de inhoud van een artikel dat ik zou willen schrijven als ik 40 jaar in het vak zou zitten. Van alles passeerde de revue. In de laatste 40 jaar is er verschrikkelijk veel veranderd in de wereld, in de gezondheidszorg, in de samenleving en natuurlijk ook in mij. Het lag dan ook in eerste instantie voor de hand dat mijn verhaal een soort opsomming zou worden van de ontwikkeling die heeft plaatsgevonden in mijn vak en uiteraard ook in mijzelf. Maar dat zou dan meer op een geschiedenis boek gaan lijken met mij in de hoofdrol. En dat is nou precies wat ik niet wilde.
Omdat ik ook niet in de discussie van de wetenschappelijke ontwikkeling van de laatste 40 jaar wilde verzanden en niet elke zin wilde beginnen met ‘ik heb…’ of ‘ik ben…’, ben ik op zoek gegaan naar een universeel menselijk gegeven dat als een rode draad door de afgelopen decennia heen loopt en tot in de lengte der dagen zal blijven bestaan.
Dat universele begrip is voor mij de ontmoeting van mens tot mens. Wat er ook gebeurt nooit en te nimmer zal de ontmoeting tussen mensen kunnen verdwijnen. Het heet namelijk niet voor niets samenleving.
De ontmoeting tussen mensen is het meest fundamentele en waardevolste dat je als mens kunt meemaken. Alle ontmoetingen zijn bronnen van informatie en energie. In een ontmoeting zit alles. Je kunt mensen aardig vinden, of juist helemaal niet. Je kunt je aangetrokken voelen tot iemand of iemand volledig onaantrekkelijk vinden. Alle facetten en schakeringen van een ontmoeting sturen het menselijk gedrag en handelen. De ontmoeting met de ander bepaalt je handelen en tegelijkertijd daarmee ook het handelen van de ander. Je bent elkaars spiegel.
Iedere ontmoeting is uniek. Je wordt in de ontmoeting meegenomen in de belevingswereld van de ander. Op die manier heb ik mensen leren kennen in voor- en in tegenspoed. Samen met hen heb ik gelachen en soms ook gehuild.
Humor en relativering zijn twee pijlers die voor mij erg belangrijk zijn in het contact met mensen. Met een lach en een traan heb ik mensen met hun lichamelijke ongemakken kunnen bijstaan. Daarom ben ik blij dat ik lang geleden heb gekozen om fysiotherapeut te worden.
Gedurende mijn werkzame leven heb ik op die manier hele families, gezinnen, flatgebouwen en straten mogen ontmoeten. Hoe fantastisch is het niet om nu de kinderen van mijn eerste patiënten te mogen ontmoeten. Wat een eer! Wat heb ik veel van jullie mogen en kunnen
leren.
Door jullie ben ik geworden wie ik ben. Daar ben ik dankbaar voor en dat draag ik de rest van mijn leven als een dierbaar bezit in mijn hart. Daarvoor wil ik iedereen oprecht bedanken.
Peter de Bie
